Deze week zijn mijn ouders zestig jaar getrouwd. Ze zijn gelukkig in goede gezondheid en nog steeds bij elkaar. Na mijn zus ben ik de tweede en de oudste van de jongens die nog kwamen. We gingen nooit naar de kapper, mijn moeder had een tondeuse en werd daar elke maand handiger mee. Op oude schoolfoto’s kun je zien dat ze een vrij stabiele stijl had. Die vijf blonde kopjes waren allemaal bij dezelfde kapper, dat was duidelijk! Ook de kleren waren opvallend identiek, alleen mijn jongste broertje had een knielap op zijn borst genaaid. Om het gemorste kaarsvet te verdoezelen!
Wedstrijd
De belangrijkste wedstrijd die elke dag thuis werd gestreden was: wie is vandaag de grappigste? Het heeft ons veel gebracht, jong geleerd is oud gedaan. Nog steeds staat mijn stukje grap-hersenen voortdurend aan en is het meer zaak om dat zoveel mogelijk te bedwingen. Als ambtenaar is het immers zaak om een beetje serieus over te komen en de juiste taal te spreken. Gelukkig lukt dat bedwingen niet altijd. Maar mooi meegekregen in de jonge jaren! Toen er later nog een zusje bijkwam, was ik al twaalf en leerde ik al vroeg handig omgaan met katoenen poepluiers en verhaaltjes vertellen. Beiden kwamen later goed van pas!
Zuinig
Mijn vader was zich altijd al bijzonder bewust van energiekosten. Dagelijks zat hij ons achter de vodden om de kraan niet te laten lopen en het licht onmiddelijk uit te doen. Mijn drive van energiebesparing moet daar zijn geboren. Als vakantiewerk was ik altijd bezig bij het lokale bouwbedrijf in de renovatie en nieuwbouw. Het gaf mij een handig inzicht in de bouwwereld. Kaatsen was in ons kleine dorpje de enige sport. Helaas waren er toch nog vijf jongens beter dan ik en dus kon ik nooit op de Freule of PC mijn kunsten tonen. Mijn ouders namen mij vaak mee naar kaatswedstrijden, daardoor boeide het spelletje mij behoorlijk en werd ik jeugdtrainer. Daar lag meer mijn talent. Wie had toen kunnen denken dat deze passie voor het opleiden van jeugd meer dan dertig jaar zou duren!
Taart
Al deze ingrediënten samen hebben tot de taart geleid waar ik nog elke dag met veel plezier van smul. De vrijheid om te doen waar het talent ligt is ons met de paplepel ingegoten en komt in mijn werk goed van pas. Goed om zo nu en dan even terug te kijken naar hoe het pad is gelopen. We hebben een grote familie en ook al zijn de regels rond corona vandaag weer versoepeld: er kan niet een feestje worden gevierd zoals we ooit hadden bedacht. Het jongste zusje bedenkt dan altijd een noodplan, ook nu! We hebben allemaal een foto bij haar ingeleverd van de kinderen en kleinkinderen. Deze foto’s worden op groot formaat allemaal voor de ramen geplakt met het gezicht naar binnen. Zo zien die tachtigers continu meer dan twintig vrolijke gezichten op deze bijzondere dag! Ik moest dus besluiten welke foto ik zou gebruiken. Het deed me even terugdenken aan de mooiste momenten voor hen. Ik was er snel uit. Eind januari 2018 mocht ik van de organisatie van Culturele Hoofdstad maar acht minuten spreken met de Koning en Koningin. De foto die toen gemaakt is, hangt bij het ‘diamanten stel’ aan de wand. Mochten mijn ouders dit lezen, dan is de dag zeker al achter de rug. Zonder hen … waren Máxima en vele anderen vast niet op mijn pad gekomen!
Foto: Ruben van Vliet